Η εκδίκηση του κάφρου... (Χριστουγεννιάτικη επάνοδος)

Church of Flying Spaghetti








Ήταν χαράματα Χριστουγέννων και ο Λάκης ήταν στην εκκλησία. Πολλά πράγματα δεν γούσταρε στην εκκλησία. Του καθόντουσαν στο λαιμό οι γιαγιάδες που από τους πολλούς τεμενάδες πάθαιναν λουμπάγκο, ο δίσκος που ερχόταν εκβιαστικά μπροστά του προκειμένου να καταθέσει τον φόρο της δεκάτης για ανύμπορους συνανθρώπους του τους οποίους δεν θα γνώριζε ποτέ ούτε θα είχε ποτέ κάποια απόδειξη ότι ο οβολός του έφτασε στον σωστό προορισμό, το σπρώξιμο που έπεφτε στην ώρα της θείας κοινωνίας (μεγάλο σόι αυτό γιατί κάθε κυριακή έχουμε και μία άλλη θεία κοινωνία), ο παππάς που μετά την λειτουργία θα την έπεφτε σε καμιά ανήλικη πιτσιρίκα ή θα έλιωνε σε καμιά τσόντα της Τζενούλας όπως επίσης και η υποτίμηση της νοημοσύνης του από νεκρούς που ανασταίνονταν, από ψάρια που πολλαπλασιάζονταν και απο ανθρώπους που άνοιγαν την θάλασσα στα δύο(πάντα με τη θεία χάρη συνεπικουρούμενη) για να τη διασχίσουν οι ομοεθενείς τους. Αλλά όσο και αν αυτός δεν δεχόταν όλα τα παραπάνω κάποιοι τα υπέμεναν αγόγγυχτα και άλλοι είχαν ήδη εξαρτηθεί ψυχικά από αυτά τα παράδοξα... Είχαν εξαρτηθεί ψυχικά γιατί κάποιος τους πούλαγε ελπίδα... Και η πώληση ελπίδας σε άτομα εξαντλημένα τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, σε άτομα με ελάχιστη παιδεία, σε άτομα με ελάχιστες νοητικές αντιστάσεις ήταν πάντοτε μια προσοδοφόρα επιχείρηση. Πάντοτε για οδηγό του στη ζωή είχε τους στίχους του Παλαμά απο τον "Γκρεμιστή"..."Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, εγώ είμαι κι ο κτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης...". Πίστευε και ο ίδιος στο δικό του Θεό...και τα είχε καλά μαζί του. Μία σχέση που δεν χρειαζόταν τη στάμπα κανενός "εκπροσώπου επί γης" Αλλά η δικιά του πίστη ήταν καθάρια σαν το ποταμίσιο νερό και σαν την πρωινή την αύρα. Κάθε άνθρωπος γνωρίζει τι είναι καλό και τι όχι,τί σωστό και τι λάθος. Το θέμα είναι αν θα το πράξει. Ο ίδιος ανατρίχιαζε στην ιδέα ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθεί σε ανάγκη ή να αρρωστήσει και να καταλήξει σαν όλους αυτούς τους υπάνθρωπους που βρίσκονταν εκεί μέσα. Να καταλήξει πνευματικά ακέφαλος, ψυχικά δειλός, νοητικά καθοδηγούμενος...

Ξύπνησε λουσμένος στον ιδρώτα και πήρε μια βαθιά ανάσα,
"Ένα όνειρο ήταν μόνο...Δόξα τω Θεό" σκέφτηκε.
Ποιον απ'όλους τους Θεούς να δοξάσει όμως?


Υ.Γ: Αφιερωμένο στην Κική...