Ωδή στο ανθρώπινο είδος

Μια φορά κι ένα καιρό πριν από πολλά-πολλά χρόνια, σε μία χώρα μακρινή ήταν ένα χωριό που το έλεγαν Utopia. Τις πρώτες μέρες τις δημιουργίας αυτού του χωριού, ο πανίσχυρος αρχηγός του με το όνομα "Εγώ-είμαι-και-κανένας-άλλος" ανέβηκε στον πιο ψηλό λόφο της περιοχής ώστε να τον βλέπουν όλοι οι κάτοικοι και βροντοφώναξε: "Κατέχω το σκήπτρο της δύναμης!!! Είμαι ο άρχοντας σας και από εδώ και στο εξής θα ορίζω την ζωή και τον θάνατο σας" Και όλοι οι χωρικοί υποκλίθηκαν φοβισμένοι μπροστά του καθώς αστραπές έσκιζαν τον σκοτεινό ουρανό πάνω από το χωριό. Με το πέρασμα του καιρού η δυστυχία βάραινε ολοένα και πιο πολύ τις ψυχές και τα κορμιά των κατοίκων.Η ζωή τους ήταν ανυπόφορη. Ο άρχοντας τους έβαζε να δουλεύουν ολημερίς κι οληνυχτίς για ένα κομμάτι ψωμί-ίσα ίσα για να ζήσουν ώστε να δουλέψουν και την επόμενη μέρα. Ώσπου ένα πρωινό αποφάσισαν στην επόμενη σελήνη να επιτεθούν στο κάστρο που έμενε ό άρχοντας και να τον ρίξουν από τον θρόνο του στα κατάμαυρα βάθη της θάλασσας. Ό "Εγώ-είμαι-και-κανένας-άλλος" όμως, σαν πανίσχυρος άρχοντας που ήταν πληροφορήθηκε το σχέδιο την επόμενη μόλις μέρα. Ωστόσο δεν είχε καμία δύναμη να αντιδράσει. Αυτή την κρίσιμη στιγμή ζήτησαν μυστική συνάντηση μαζί του κάτω από το φως του μισογεμάτου φεγγαριού μερικοί από τους πιο ισχυρούς πολίτες του χωριού. Η "Φιλοδοξία", η "Απληστία", η "Διχόνοια", και ο "Φόβος". Όλοι τους φορούσαν ρούχα μαύρα και μακριά με κουκούλες που κάλυπταν το πρόσωπο τους έτσι που με βίας διακρίνοντας οι μορφές τους στο σκοτάδι

- Τί θέλετε? ρώτησε απότομα ο άρχοντας

- Άρχοντα που δεν είσαι πια μεγάλος και τη ζωή μας δεν ορίζεις πια μήτε τον θάνατο μας ένα πράμα θέλουμε. Σπάσε το σκήπτρο της δύναμης και δώσε και σε εμάς από ένα κομάτι για να εξουσιάζουμε κι εμείς μαζί σου από το κάστρο σου. Αλλιώς περίμενε μέχρι την αυριανή σελήνη να έρθει ο χαμός σου

Ο άρχοντας δυσαρεστημένος από αυτή την τροπή των πραγμάτων αλλά μην έχοντας άλλη επιλογή διέταξε τους φρουρούς του να του φέρουν "Το Σφυρι των Καιρών". Τοποθέτησε το σκήτρο πάνω σε ένα βωμό που βρισκόταν στον πιο ψυλό πύργο του κάστρου και γύρω του μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι. Ο άρχοντας σήκωσε το σφυρί ψηλά στον αέρα και φώναξε:

-Εγώ που δεν θα είμαι ποτέ ξανά ένας, σας δίνω τα κομμάτια του σκήπτρου που ζητήσατε.

Και κατέβασε το σφυρί με όλη του τη δύναμη πάνω στο σκήπτρο και αυτό έσπασε στα πέντε μέσα σε μεγάλο θόρυβο και φλόγες που φώτισαν τη νύχτα.

Με την δύναμη που είχαν πλέον οι 5 οι οποίοι ονόμασαν τους εαυτούς τους "Οι Σοφοί" κυβερνούσαν για πολύ καιρό τον λαό του χωριού ο οποίος εξακολουθούσε να ζει μέσα στην μιζέρια και στην εξαθλίωση. Και οι χωρικοί πέθαιναν από την πείνα και τις αρρώστιες ενώ οι "Σοφοί" ζούσαν μέσα στην πολυτέλεια στο κάστρο ψηλά στον λόφο του χωριού.

Μια μέρα, οι χωρικοί αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν πήγαν εξαγριωμένοι στο κάστρο και με μόνο όπλο τους τα γυμνά τους χέρια γκρέμισαν το κάστρο, σκότωσαν τους 5 και σκόρπισαν τα κομμάτια του σκήπτρου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την ελευθερία τους...

Τα χρόνια πέρασαν και οι χωρικοί ξέχασαν το όνομα της ελευθερίας τους. Στις προσπάθειες τους να το θυμηθούν της έδωσαν άλλα ονόματα. Την είπαν ¨δορυφορική τηλεόραση¨, "αυτοκίνητο", "χρήματα" και πολλά άλλα.

Το κακό όμως είναι ότι τα κομμάτια του σκήπτρου ξαναβρέθηκαν... Και δεν τους το έχει πει κανένας...



-------------------
Αφιερωμένο στον emporas
, τον blogger που με βοήθησε να φτιάξω το δικό μου ιστολόγιο