Βαγγέλης στο κέντρο της Αθήνας

Τελικά το βράδυ και οι πιο άσχημες γκόμενες φαίνονται κουκλάρες(βλέπε Αθήνα)

Χθες βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας λόγω εξετάσεων στα Αγγλικά και αφού τελείωσα είπα να την περπατήσω λίγο να δω τί έχει αλλάξει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια αλλά και για να θυμηθώ τις διαδρομές που με πήγαινα βόλτα ο πατέρας μου όταν ήμουν πιτσιρικάς. Τελικά λίγα πράγματα έχουν αλλάξει και τα περισσότερα από αυτά προς το χειρότερο. Από τα πράγματα που μου ξύπνησαν αναμνήσεις ήταν το καφεκοπτείο "Λουμίδης" στην Αιόλου απ'όπου και προμηθεύτηκα ποσότητα φρέσκου καφέ, τα σουβλατζίδικα στη Σατωβριάνδου, τα Starbucks στην Πανεπιστημίου με το τέλειο σουφλέ σοκολάτας(θυμάσαι Chris?) καθώς και τα μικροσκοπικά καταστήματα της CASIO που πουλάνε λογής λογής αναλώσιμα (και πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας) ηλεκτρονικά.

Από την άλλη έχουν πληθύνει οι άνθρωποι χωρίς πρόσωπο.Αυτοί που περπατούν και σου φαίνονται όλοι ίδιοι. Που δεν συστέλλεται ούτε διαστέλλεται ο παραμικρός μυς από το πρόσωπο τους. Που σταματούν μόνο όταν χτυπάει το κινητό τους. Που ξέρεις οτι δεν πρόκειται να τους πετύχεις χαμογελαστούς στον δρόμο εκτός κι αν πετύχουν κανένα πενηντάευρο στη γωνιά κάποιου πεζοδρομίου.

Επίσης δεν είδα καμία βελτίωση όσον αφορά το πράσινο και την ποιότητα ζωής των Athenians. Ούτως ή αλλώς είμαι από αυτά τα ακραία στοιχεία που υποστηρίζουν ότι για να βελτιωθεί η κατάσταση στην Αθήνα πρέπει να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί από την αρχή.

Μοναδική όαση στο όλο σκηνικό οι παιδικές φωνές από τα σχολεία που βρίσκονται κυριολεκτικά φυτευμένα εδώ κι εκεί στο κέντρο της Αθήνας. Αυτός ο ήχος των χαμόγελων και των φωνών είναι ο ήχος της ελπίδας... Ας τον ακούσουμε περισσότερο προσεκτικά...