Μία ημέρα εξέτασης...

Γεια σας και άλλη μια φορά... Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να δικαιολογήσω την παρατεταμένη απουσία μου καθώς έχω διάβασμα για την εξεταστική αλλά απείχα κυρίως λόγω των προφορικών εξετάσεων που είχα για το δίπλωμα των γαλλικών Sorbonne 1. Θα σας πω τις εμπειρίες μου από αυτή την εξέταση...

Οι εξετάσεις πραγματοποιήθηκαν χθες στη 13:00 (τουλάχιστον οι δικές μου εξετάσεις ήταν εκείνη την ώρα). Οπότε πριν φύγω από το σπίτι έβαλα ένα κοντομάνικο πουκάμισο και ένα μπλουτζίν (η καθηγήτρια μου με παρότρυνε να μην βάλω σορτς λόγω της πιθανής αρνητικής εντύπωσης που θα δημιουργούσα στον εξεταστή ) ενώ η θερμοκρασία ήταν 43 C.

10 λεπτά παραμονής στην στάση από την οποία διερχόταν το αστικό λεωφορείο (το οποίο θα με μετέφερε μέχρι πλατεία Αττικής και μετά θα έπαιρνα το μετρό μέχρι το Πανεπιστήμιο) ήταν αρκετά για να μοιάζω με έναν άνθρωπο που μόλις είχε βγει από πισίνα ενώ έβλεπα φοβισμένος τους γύπες να κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι μου.

Τελικά το λεωφορείο ήρθε, και με περισσή λαχτάρα (λόγω του κλιματιστικού που διέθετε) μπήκα μέσα με ένα άλμα που θα ζήλευε και ο Τσάτουμας. Η εικόνα η ίδια όπως σε όλα τα αστικά της Αττικής. Ενας αυτοκινούμενος πύργος της Βαβέλ...

Με τα πολλά έφτασα στην πλατεία Αττικής απ'όπου πήρα το μετρό για το Πανεπιστήμιο. Κάθε φορά που φτάνω σε κάποιο σταθμό του μετρό αισθάνομαι μία μικρή χαρά μέσα μου. Μάλλον επειδή ξέρω ότι θα δω κάτι καινούριο. Αλλά δεν είναι μόνο το καινούριο που με συναρπάζει. Είναι και η ετερογένεια που υπάρχει σε αυτούς τους ανθρώπους που όμως αναγκάζονται να συνυπάρξουν για λίγες στιγμές μέχρι να ολοκληρωθεί το ταξίδι τους. Έτσι είδα κυρίες (και μερικές άκρως εντυπωσιακές) ντυμένες με την τελευταία λέξη της μόδας, εργάτες που μάλλον είχαν τελειώσει από την δουλειά τους,τουρίστες με το χαρακτηριστικό χαζό και γελοίο βλέμμα που έχουν στο πρόσωπο τους όταν γυρεύουν κάτι, παιδιά που γκρίνιαζαν στη μαμά τους, παιδιά που δεν γκρίνιαζαν στη μαμά τους αλλά ζητιάνευαν, αστυνομικούς, λαχειοπώλες, ναρκομανείς και παέι λέγοντας... Κάτι μου λέει ότι αν ζούσαν σήμερα ο Μοντιλιάνι και ο Νταλί δεν θα μαστούρωναν με τις ώρες ούτε θα έπιναν την "πράσινη νεράϊδα" για να τους έρθει η έμπνευση. Απλά θα άραζαν σε ένα σταθμό του μετρό...

Φτάνοντας στη στάση του Πανεπιστημίου θυμήθηκα ότι δεν ήξερα που ακριβώς βρισκόταν το γαλλικό Ινστιτούτο επομένως θα έπρεπε να ζητήσω από τους περαστικούς περεταίρω πληροφορίες. Για καλή μου τύχη όμως, είδα μία ομάδα από παιδιά (15χρονα και 16χρονα ) που κρατούσαν βιβλία γαλλικών στα χέρια τους και συνοδευόντουσαν από δύο μεσόκοπες γυναίκες. "Εδώ είμαστε!" σκέφτηκα , και άρχισω να ακολουθώ διακριτικά αυτό το γκρουπ. Σε κάποια φάση η μία από τις δύο μεσόκοπες κατάλαβε ότι ακολουθούσα διακριτικά την ομάδα της και έκανε νόημα στα κορίτσια του γκρουπ (που αποτελούσαν την συντριπτική πλειοψηφία, υπήρχε μόνο ένα αγόρι) να περάσουν μπροστά της και να μείνει αυτή τελευταί α σαν οπσθοφυλακή. Κι εγώ σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή : "Βαγγέλη, ή με ανώμαλο μοιάζεις ή με τρομοκράτη. Πάντως κανένα απ'τα δύο δεν είναι καλό."

Μετά από ένα τέταρτο ανηφορικού, επίπονου περπατήματος, με 43C υπό σκιά, και "φανερής παρακολούθησης" της προπορευόμενης ομάδας έφτασα στο γαλλικό ινστιτούτο Αθηνών (το περίφημο και διαβόητο ifa) Τόση ήταν η χαρά μου που έφτασα, που ήθελα εκείνη την στιγμή να είχα μία ελληνική σημαία στο σχολικό σακίδιο που κουβαλούσα προκειμένου να την καρφώσω καταγής σαν άλλος Αμούδσεν.

Περιτό να σας πω ότι η κατάσταση μου είχε χειροτερέψει δραματικά. Από το στάδιο της έντονης εφίδρωσης,αυτό που λέει ο λαός "ιδρώνω σαν γουρούνι", είχα περάσει στο στάδιο της αφυδάτωσης. Πάλι καλά που υπήρχε ένα ψιλικατζίδικο εκεί κοντά και πήρα ένα Lucozade.

Μπαίνοντας στο γαλλικό Ινστιτούτο αισθάνθηκα κάτι ανάμεσα σε Αβραάμ και σε πλούσιο Σαουδάραβα με χαρέμι. Ο λόγος προφανής: Τόσο το πλήθος των υποψηφίων, το νεαρό της ηλικίας τους , το γεγονός ότι εκτός απο κανά δύο άνηκαν όλοι στο ασθενές φύλο, αλλά και η προκλητικότητα του ντυσίματος τους με έκαναν να αισθάνομαι αν μη τι άλλο, σίγουρα περίεργα. Χαρακτηριστικό είναι το μήνυμα που έστειλα στην καθηγήτρια μου λίγο πριν μπω στην αίθουσα εξετασης όπου ανέφερα χαρακτηριστικά: "Τώρα καταλαβαίνω τον Κορκολή..."

Εν πάσει περιπτώσει εξετάστηκα και ελπίζω να έχω περάσει . Αλλά κατά περίεργο τρόπο το "ζουμί" της όλης ημέρας βρισκόταν σε αυτά που είδα στον δρόμο και στην αίθουσα υποδοχής του Γαλλικού Ισντιτούτου και όχι στην αίθουσα εξέτασης...