Οι φωτιές μας έκαψαν, τα δάκρυα μας θα μας πνίξουν

Έπειτα από αυτή τη μεγάλη καταστροφή όλοι αναρωτιούνται ποια θα είναι η συνέχεια. Πολλοί ανησυχούν ότι οι πρώτες βροχές θα κάνουν την Πελοπόνησσο μία τεράστια πισίνα... Φοβάμαι ότι η χώρα δεν θα πνιγεί από τις όποιες βροχές θα έρθουν αλλά από τα ίδια της τα δάκρυα. Με λίγα λόγια... Πολύ από αυτούς τους ανθρώπους που καταστράφηκαν οικονομικά έχουν καταστραφεί και ψυχολογικά. Πολλοί λόγω και τις προχωρημένης ηλικίας τους δείχνουν να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή. Μέρες τώρα βλέπω στα κανάλια τα μέτρα που εξαγγέλει ο κύριος Ρουσσόπουλος. Δεν λέω, καλοδεχούμενα είναι και ελπίζω να εφαρμοστούν στο έπακρον. Αλλά τόσες ημέρες δεν βλέπω κανένα μέτρο για την ψυχολογική υποστήριξη αυτών των ατόμων. Στην Γερμανία σε κάθε καταστροφή που γίνεται υπάρχουν επιτελεία από ψυχολόγους που σπεύδουν στον τόπο του συμβάντος προς υποστήριξη όχι μόνο των πληγέντων αλλά και των σωστικών συνεργείων(γιατί πολλοί νομίζουν ότι οι πυροσβέστες είναι ρομπότ αλλά όταν αντικρύζεις 10 πτώματα την ημέρα λυγίζεις απ'ότι κι αν είσαι φτιαγμένος...).

Επομένως εκτός από την οικονομική βοήθεια το μεγάλο στοίχημα είναι πως θα αποκτήσουν ξανά αυτοί οι άνθρωποι όρεξη για τη ζωή τους και πώς θα γίνουν ξανά ενεργά και παραγωγικά (όχι μόνο με την υλιστική ερμηνεία της λέξης) μέλη για την κοινωνία.